—Hayalinizdeki meslek nedir?” diye sordu öğretmen.
—Hâkim, dedi bir öğrenci.
—Adalet mi var bu ülkede?
…
—Yazar.
—Aç kalırsın.
…
—Bilim insanı.
—Sence üniversitelerinde bilim mi yapılıyor bu ülkenin?
…
—Doktor.
—Güldü, öğretmen. Kafasını salladı, olmadı anlamında.
…
—Öğretmen, dedi bir öğrenci. Öğretmen.
Kısa bir suskunluktan sonra cevap verdi öğretmen.
—Atanamazsın. Yıllarca atanmak için KPSS dershanelerine
gider gelirsin.
İlkokulu zor bitirmiş komşun, senin kız da bişey olamadı be,
der babana.
Tutar Sultan Ahmetteki güvercinlere benzetirler seni.
Vazgeçersin, KPSS hayalinden.
Bir işe gireyim dersin.
Bir özel dershanede altı gün boyunca üç kuruşa ders vermek
zorunda kalırsın. İki dakika teneffüs yaptırmazlar sana. Lavaboda kapıyı tık
tıklar dershane müdürü “Hocanım ders zili çaldı.”
Olmaz buda yürümez, boş ver ne dediklerini herkesin der,
tekrar hazırlanırsın KPSS’ye.
Ve gün geldi atandın diyelim.
En ücra yere verirler seni.
Kalacak yerin var mı, okulun durumu nedir kimse sormaz.
Eyvallah dersin.
Sabah açarsın okulu ve beklersin.
Bir bakarsın öğrencinin okula gelmesi için sadece okul ve
öğretmenin olması yetmez.
Defter ister, kalem ister, silgi ister.
En önemlisi de ailenin öğrenciyi okula göndermek istemesi
gerekir.
Beklersin, olmadı gider ev ev dolaşır öğrenci toplarsın.
Yokluk nedir, imkansızlık nedir orda görür, anlarsın.
Olsun dersin aşarız.
El ele verirsin köylü ile okulu onarır, çocuklarına kavuştum
dersin.
Bu sefer toplumsal ön yargılar dikilir karşına.
Senin öğrettiğine evde ağabeyi küfreder, çocuğun.
Amcası seninde duyabileceğin tonda dalga geçer; “Matematik
mi, ne işe yarar ki? Fen oda ne?”
Yutkunursun, eyvallah dersin.
Mücadele edersin.
Sonra puan verirler sana ve batıya tayin isteme hakkı.
Tayinin çıkar.
Çalışmış emek vermiş ve alnının teriyle gelmişsindir.
Hayaller kurarsın, emek vermiş ve başarmış olmanın haklı
hayalleri.
Ama öyle olmaz işte. Batıda da en ücra köyden başlatırlar
seni…
Sıfırdan.
Anlarsın ki aynı film burada da kapalı gişe oynamaktadır.
Başrollerde imkânsızlıklar ve toplumsal önyargılar.
Yazan yöneten aynı…
Olsun dersin buda geçer.
Ömür geçer yıllar geçer bi tayin, bi tayin daha gelirsin il merkezine.
Merkez derken o kadar da merkez değil.
Kiminde norm fazlası olursun, sabah akşam başka okula
verilme korkusu ile derslere girer çıkarsın.
Kiminde ise; kapısı penceresi kırık bir okulda para
toplaması beklenen bir tahsildar yada güvenlik görevlisi okul bahçesinde.
Her gün gazetelerde siyasilerden beyanatlar okursun. “Öğretmenler
tembel.” der biri. Bir diğeri “Yılda üç ay tatil mi olur?” der.
Sabır çekersin, sabır.
Sonra merkezi bir okula gelirsin son bir hamleyle.
E dersin, on beş yılın emeği, kolay olmadı.
“Yıllarım geçti ama değdi doğrusu, en azından belli imkânlara
kavuştum, bak en merkezi okulda öğretmenim şimdi.”
Bi sabah uyanırsın ki hiç öyle değilmiş bu filmin sonu,
rotasyona tabi tutacaklarmış seni.
Sanki hiç köy okulu, ücra yer, imkânsızlık, yokluk
görmemişsin gibi.
Sağlıcakla…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder